Şu birikmiş gökyüzü ve kesilmiş bir bilet oluveriyor yüzün
Bir kayanın koynuna uyumlu dizlerimden dert ağlıyor
Uzanıp boşluğu ellerin diye tutmaktan
Hiçbir şeyi sever oluyorum, hayat başka yönlere akıyor;
Kayboluyorum.
İstanbul, kum tanesi gibi dağılıyor yüzüme,
Kaleler kuruyorum, sessizlik dağıtıyorum karşı kıyıya
Kıyılar yok oluyor, ben çoğalıyorum
Her taşın altında ellerinin sonsuz uzanışı;
Kalbim ağrıyor. Tutuluyorum.
Sanki konuşsam her şey çözülecek. Sanki bitecek derdim, geri gelecek o hiç gelmeyecek olan.
En iyisi mi?
- bilmem...
Rabia Görmüş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder