MAVİ GÖZLÜ DEV DEDEM

 Dedemin vefatının ardından dokuz yıl geçti. Bugün onu kaybetmenin acısına biraz daha uzaktan bakarken, bana neler kazandırdığını da rahatça görebiliyorum. Çocukluğumun yapı taşı olan dedem, bana bir yandan otoriteyi, gücü, pes etmemeyi gösterirken; bir yandan da şefkati, bilgiyi, ustalığı öğreten oldu. Ustalık demişken aslında hayatta hep çırak olunduğunu…

Dedem inşaat ustasıydı, bileği kuvvetli, cesareti takdire şayan, demir bükücü, beton dökücü… Mavi gözleri gökyüzü gibi, yanaklarının kırmızısı çok yol almış ve yorulmuş bir savaşçı gibi. Aile babası; köyden şehre göç hikayelerini anlatsan saatler sürecek olan bir göçmen. Yedi çocuğundan ikisini kaybetmiş bir baba.

Dedem, anneannemi çıldırtan kurallarıyla evdeki otoritesi bir ülke yönetir gibiydi. Ciddiye aldığı bir yaşam çizgisi vardı, ellili yaşlarından sonra okumayı öğrenmiş ve ilk okul diploması almıştı. Peygamberler tarihini anlatan bir çocuk kitabını okuduğu anımsıyorum.  Geri kalan zamanlarında artık inşaat ustalığı yerini rahlesinde kur’an okumaya bırakmıştı. Eve her gelen onu rahlesinde kur’an okurken bulurdu. Dudakları arap harfleriyle dans eder gibi eğilip bükülen, gözlüğü burnunun ortasında, pür dikkat ve hafif sesli okunan dualar… Dedem… İlk öğretmenimdi.

Uyuduğunda nasıl rüyalara dalıyorsa dışarıdan izlerken gülümsetirdi. Kendisi torunlarını aşırı severdi. Çok severdi. Öyle severdi ki, en çok beni seviyor diyemezdik. Ayırt etmeden, bir ömrü önüne sermiş gibi severdi. Çok dedeydi, çok boncuk boncuktu. Hepimize bir eser bırakıp gitti. Rahmetle anıyorum.

Beni dedem büyüttü. Okuttu. İşe başladığımda gece karanlıkta yolumu bekledi. Evde pek konuşmazdı ama bir gün elinde gördüğüm kitaba bakıp ne okuduğunu sorduğumda Osmanlıca demişti. Onun üzerine kurslara gidip okumaya çalışmıştım. Ama dedemin sözü hep aklımdaydı: “ Kafanı çalıştıracaksın, gerisi kolay” Hatırladıkça gülümserim. Dedem…

Camiden geldiği bir kış günü… Bir gün hatırası kalacak dediğim fotoğrafa bakınca hüzünle sevinç arasında kalıyorum. Dedem… Bu dünyadan sevinci ve hüznüyle geldi geçti… İyi ki benim dedem olarak geçti. Çok seviyorum.