zaman durmaya gelmiyor

Şimdi kulağımdaki müzik arabeksi gösteriyor iken bile, duygusallığa bağlamamın bir lüzumu var mıdır? bilemiyorum. Zira bildiğim bir şey var, hayat gerçekten acımasızca sırıtıyor karşımda:
sıkıyorsa yaşama, hadi bakalım!

İnancının sarsılma noktasına gelen insana Allah yardımcı oluyor. Hem de insanın tüm vefasızlığına rağmen... Geçenlerde düşünüyordum, duygularımızı facebook denen sosyal medya illetine kaptırdığımızdan beri -he istesek "hesabı dondurmak" gibi bir terimi de kullanabilecekken hem de- ne büyük bir duygu çemberine girdik. Koca koca hislerimizi, iki satırla anlatabildiğimiz günden beri arkadaş ilişkilerimiz ve dahi dostluklar ve her biri ayrı güzellikte olan aşklar meşkler, doğmamış bebelerin anne karnındaki pozları, içimizden geldiği gibi çektirdiğimiz ve "bir de böyle çek panpa" sloganlarımızla çoğalttığımız kelime hazinelerimizin bu çağa bir çığır açtığı katidir.Umrumuzda mı? Ya da bu akşam gittiğimiz mekanı hadi tag'leyelim. İlişkilerimizi gözden geçirip durumumuzu yeniden belirleyelim. Ben "pencere önü" modunun duruma eklenmesi taraftarıyım. Zira dirseklerimin o mermere değip, eğilip eğilip tülün arkasından hislerimi gözden geçirebilmemem mümkün değil.
Anlatamamış olabilirim ama siz yine de lütfen bunalıp durduraksamayın.
zaman durmaya gelmiyor.

ödül

"çok yalnızım" dedim;
"size verdiğimi (kitab'ı) kuvvetle tutun ve içinde olanı hatırlayın ki korunasınız (a'raf suresi 171)"
dedi.

hesaplaşma bir

böyle dünyaperestliğim niye? bu kendimi bilmezliğim? bu öfkem? bu tiksinçliğim? bu yaz mevsimindeki gerginliğim?
yoksa "yolun yarısı gerginliği"mi ve yoksa vahyi hayatımdaki en yüksek rafa kaldırmış olmam mı? yoksa yine çıkıp birileri "facede gördüm, yine -evet yine ne oldu-" diceği için mi?
oysa gün doğuyor, oysa bebekler geliyor hergün dünyaya, oysa görmem gerekenler var daha, oysa ümit ekmeğidir müminin. oysa "umudunu kaybedenler ancak kafirlerdir" diyor vahiy. hepsine bin basar bir acı çekiyorum : acaba ben münafık mıyım?