Kudüs'e birlikte gittiğimiz arkadaşlarıma " tek kelimeyle ne dersiniz burası için?" Dediğimde hayatımın o kadar sembol diliyle ilerlediğini farkettim ki, hangi duygu diye sormamışım? Sanki beni herkes anlayacakmış gibi cümleler heybemde varmisim o topraklara.
Ezberlerimin ötesinde bir şehre vardığımı o an anlamaliydim.belki de...
Önce bir afalladım, tanıdık bir koku, tanıdık bir bitki örtüsü, tanıdık secde, bilinmez ucu bucağı görünmez bir şehrin kapılarından girmiştim içeri... Girmiştim gençliğimin kapılarından içeri, kalbimde Kudüs marşları, kaybolan puşimin aynısını burada bulurum arzusu, yürüdükçe gördüğüm nezaket, letafet, yumuşak bir zemin ve toprak rengi her yan. Taştan evler... Pamuktan insanlarla donatılmış.
Maç yapan gençler bagrisiyor, sabah henüz aydınlığını göstermeye yeni başlamış... "Aaa top oynarlarken bagrışıyorlar, kimse savaşmiyor" şaşkınlığı üzerimde.
Sanıyorum ben kuduste en çok " nasıl olur çok tehlikeli bir zaman aman dikkat et, aman kendini sağlama al" nasihatler öyle silahlanmisim. Ve aslında normal bir hayatın burada sadece biraz fazla düşman askeriyle içiçe sürdürüldüğünü gözlemledim.
Üç din için kutsal topraklar, müslümanlara hediye.. yeryüzünün kalbi canım Kudüs. Ayetlerinden bir kısmını gösterelim diye kulu Muhammed'i... Diye devam ediyor İsra suresi... Allah hakkiyla işitendir...
Bu topraklarda ayetleri yeniden hatırlamanın coşkusu sarsıyor insanı... Kalp yumuşak bir hizayla hızlanıyor ve heyecanlanmamak elde değilken yeniden bir merkezime dönüp kendime soruyorum:
"Peki ya sen ne dersin Kudüs için?:
"Dingin şehir, tek kelimeyle..."
Kaybolan puşimin ve gencligimdekj hislerinin aynısını asla bulamayacağımı bilerek ve bulduklarına sımsıkı sahip çıkarak geldim oralardan.
Dingin, sahiplenmiş ve farkındalikla...
#kudüsnotlarim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder