O tarihlerde terapiye başlamışım. Meleke nasıl olmuş şiirim diyorum. Bakıyor güzel gözleriyle.. daha çok yolumuz olduğunun farkında değilim. Yaraların sihirli değnekle düzeltilebilirliğini sorguluyorum. Yirmili yaşlar geçmiş, otuz küsur katlı binanın zemini hasarlı. Ama bu şiire engel değil. Ama bu yasamaya engel değil. Sadece yaşam kalitemi düşürüyor. Bir şey yapmalıyım hissiyle ruh kasımı geliştirmeye başlıyorum. Güçlenmek için önce dibe inmek, sonra hızla çıkmak gerekiyor gibi hissediyorum. Dipteyim. Şiir bunu besliyor. Beslendikçe güç topluyorum. Toplanıp bir adet Rabia doğuyor. Bir kardelen masali dogruyor yıllar sonra...
Bugün bir kardelen masalını ufaktan yazdım, Spotifyda seslendirdim. Sabah sayfalari yazma eylemime bayram ettiriyor. Dinleyicilerim de var çok şükür. Dostlarım... Kabuğumun tamircileri.. eslikcileri... Şükür.
He bir de melekle seanslarimın son bölümlerinden birinde şunu öğrendim: cesaretle kabul etmek. En büyük gücüm bu.. olanı olduğu gibi... Biliyorsunuz işte; kabul kabul kabul...
Gerisi günlük güneşlik bahar bahçe..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder