ÜÇ KAPI

Kulak tırmalayan ve ağırca ilerleyip ortalığa yayılan bir ses duyuyorum. Gözlerimin kısıklığına taş zeminin soğukluğu ekleniyor. Bir filmin ağır aksak ilerleyen sahnesinden esinlenmiş gibiyim. Gövdem, senaryosu zamansız yazılmış bu hikayenin ilk sahnesini aydınlatır gibi… Sessizliğimi etrafa yayılan gıcırtıya katarak açılıyorum. Açılıyorum. Çünkü tüm gücüm bundadır. Tüm gücümü buna vererek doğruluyorum, karşımda üç  yol… Üç karar… Üç kapı…

Hayat,  hangi kapıdan girsem, bana değişik sürprizler sunacak bir yol haritasıdır. Bedenimin ağırlığı gitgide çoğalıyor, yaş aldıkça, ağrılarımı iyileştirmeye çalıştıkça; bedenim bir borcu öder gibi ruhuma  eşlik ediyor. Doğumumu anımsıyorum, güvendiğim yerden zamana nasıl meydan okur gibi baktığımı. Daha dün gibi… Anlamak… Bir parçadan kopmak... Bir parça olmak…

İnsan bilmediğinin yabancısıdır. Görmek, bilmek, anlamak isterken bir yandan da korkmak, ürkmek, cesarete bürünmek ister. Ve ben dünyaya bir şarkının nasıl söylendiğini bilmek için gelmiş olabilirim. Ve ben dünyaya bir resmin neden çizildiğini bilmek için gelmiş… Ve ben dünyaya alınan nefesin niçin verilmesi gerektiğini anlamak için gelmiş olabilirim.. Aldığım tüm kararların toplamıdır, hayat…

Üç kapı. Birini seçmek ya da taş zeminde öylece durmak benim elimdedir. Açılmak, çözülmek, yeniden doğmak benim elimdedir. Hangisini seçersem diğerlerine haksızlık etmek düşüncesi benim algım…İçeriye kimi alacağım ve içeride ne yapacağım da benim alanım… Ve sunulmuş bir armağanı hakkıyla söylemek, hakkını vererek yaşamak ve bilmediğini tanımak bir seçimdir. Şarkı söylemek, resim çizmek ve attığın adımla tanışmak bir seçimdir. Ama şimdi tüm bunları bıraktığında, geriye kalan bir şey var, o da: kendin olmak.

Vakti geldiğinde hangi kapıyı seçtiğim ve hangi şarkıyla dans ettiğim de bilinir…  

26.ARALIK.2020

RABİA GÖRMÜŞ

ins: @rabiagrmsphotography