Kaçış Serüveni

Metne geri dönelim:

Kızıl saçlarından aşağı yuvarlanıyordur bir adam

Keskin uzaklıkların ortak noktasında

Küçük odalardan, kapı aralıklarından çıkan hüznünü

Sığdıramaz bir göğe, bir gök ki, üstüne devriliyordur adamın.

Acınılası.

Kaçış.

İbreleri hep üst üste gelen

Sonra dalganın en küskün haliyken durgunluk

Bir mola verdiriyor kalbine,

Ölüm kere küsmüştür kadın,

Ağzını, kalbini, onurunu bıçak açmaz bir daha
Yılmamış ama kederlenmiştir; kadının dudaklarında
Dua.

Ellerinin bir daha hatırlamak istemediği

Sonra birden gözlerinin de unutmak istediği
Sonra birden o havanın donup kalındığı sur dibi
Sonra yazmaktan uzanılmış fermanlar
Anlatılamazdı, bu şehrin altında yatanlar.

Ney üflüyordu uzaklarda birisi. 

Sahnede dalgın bir çocuk görüyordur hep, kadın

Kendini görüyordur, sonra bildiklerini, sonra geceyi
Bir nevi bağlılık, bir nevi körebe, bir nevi aşk
Susuz kervanların suya serabı olur, aşk.

İnsan bilmez mi kendine verileni?

Ya kendini?